Mijn plannen voor de zomervakantie in Canada vielen in duigen. Had iets te maken met een virus. In februari had ik gelukkig een vooruitziende blik en besloot ik om nog maar geen vlucht naar Canada te boeken. Inmiddels is duidelijk dat het er ook écht niet meer in zit. So I’m not going to the gates of heaven this year, maar wat nu?
Noorwegen wil geen Nederlanders ontvangen, in de Alpen mag niet wild gekampeerd worden. Oost Europa is me te warm in de zomer. Corsica ook. Maar Groot Brittanië is wél open. Schotland it is!
Inmiddels heb ik me een beetje ingelezen. Ik weet inmiddels dat de hogere bergen (>3000 voet) ‘Munros’ heten. In vergelijking met de Canadian Rockies zijn de bergen in Schotland meer afgevlakt. Dat is in ieder geval het geval in nationaal park Cairngorms. En een nationaal park klinkt me wel handig – is vast makkelijk om wild te kamperen.
Maar ik heb een wat ongemakkelijk gevoel. Een beetje ‘het moet dan maar’. En dat is natuurlijk niet de bedoeling van een vakantie. En daarbij wil ik ook niet iemand zijn die neerkijkt op een ervaring als wandelen in de Schotse hooglanden. Maar toch betrap ik mijzelf er telkens weer op dat ik denk: zo indrukwekkend zien die bergen er niet uit.
Dus maar eens wat ervaringen van anderen opgesnort op een forum over wandelen in Schotland. En wat zeggen die enthousiastelingen over hiking in Cairngorms? “I find the Cairngorms dull beyond belief. I […] found it so uninspiring I chose to listen to cricket instead”, “utterly uninspiring and the only fun bits were the scree descent” “for masochists”. Huh? En hoewel er best ook voorstanders waren van hiking in Cairngorms, leek de meerderheid te vinden dat het gebied in het westen van Schotland toch echt mooier is. OK, dan ga ik nu een leuke tocht in de bergen in het westen van Schotland zoeken ;-).