Ik heb een heerlijke nacht gehad. Met twee houtkachels aan is het lekker warm worden. Om 07:00 uur wakker. Het water is inmiddels op en dat moet ik nog wel ergens aanvullen. Er ligt niet genoeg sneeuw om makkelijk sneeuw te kunnen smelten (wel als het echt moet), maar er schijnt een watervoorziening te zijn:
Ik loop de diverse paden af rondom de hut en vind een afgesloten stalen koker van 75 cm doorsnee, die diep de grond in is geboord. De sleutel past en op een meter of 3 diepte zie ik water. Met een emmer aan een touw haal ik water op en in de hut filter ik het. Ik steek de kachel weer aan en drink een kop koffie.
Uit het hutlogboek blijkt dat deze hut veel wordt gebruikt. In de afgelopen dagen kwamen hier meerdere mensen op een dag. Ik moet er dus op rekenen dat ik hier elke dag mensen ga tegenkomen. Wel zijn de weekenden duidelijk drukker dan door de week. Gezien de slechte weersverwachting voor morgen en overmorgen verwacht ik die dagen eigenlijk niemand (als ik zo lang blijf). Gaandeweg de ochtend gaat het miezeren. Ik besluit dat ik nog een nacht in de hut ga blijven en met dit weer verwacht ik eigenlijk ook vandaag niemand. Ik geef mijn voeten rust; het wordt een recoupereerdag.
Vlak voor 12 uur hoor ik stemmen. Twee vrouwen. Ze komen binnen, zeggen hey en lopen direct door naar één van de kachels, mij verder negerend. Ze vertellen me dat die kachel niet aan had gemogen; de rook komt naar binnen. Nietwaar. Goed, maakt niet uit. Ik zeg sorry en leg uit dat ik het papier dat op de kachel lag en in het Noors uitlegde dat gebruikers voorzichtig moesten zijn, wellicht verkeerd had begrepen.
Ze vertellen dat er vanavond 15 mensen komen; tot 21:00 of 22:00 uur. Oei, zo groot is deze hut niet! Tijd om te gaan dus.
Ik bekijk mijn opties. De internetverbinding is slecht; GPRS. Duurt eindeloos. Ik kan niet naar een andere hut lopen vandaag. Die zijn allemaal te ver weg. Wel gaat er overdag nog één bus, vlak na 15:00. Die bus gaat naar Lyngseidet, 10 kilometer noordelijker. Ik zoek daar in de buurt naar hutten waar ik zou kunnen overnachten. Helaas, geen enkele hut heeft slaapplaatsen.
Ook langs de route van een aansluitende bus naar Tromsø zijn geen goed bereikbare hutten. De enige optie ligt zo’n 7,5 kilometer van de route – en ik zou pas om 16:45 aan dat traject kunnen beginnen. Dan is het al donker aan het worden. Nee, ook die hut is geen optie. Ik besluit dat ik dan maar terug ga naar Tromsø en van daaruit – morgen – ga kijken wat mijn opties zijn.
De bus neemt een veerpont. Terwijl we daar tussen de auto’s staan, krijg ik een idee: zou ik wellicht alsnog een auto kunnen huren? Daarmee zou ik naar de voet van het trail naar de Steindalbreen gletsjer kunnen rijden én zou ik daarna ook nog wel een hut kunnen bereiken. Even later realiseer ik me dat ik mijn rijbewijs niet bij me heb. Grr.
’s Avonds, in de veel te kleine hotelkamer, bekijk ik mijn opties – ik heb eindelijk 3G bereik, dus het wil wat vlotten. Grootste probleem is de weersverwachting:
Als ik morgen (dinsdag) ergens heen wil, zal ik de hele dag in de regen moeten lopen. De heuvels ten oosten van Tromsø zijn mijn beste optie. Er zijn enkele hutten en eventueel kan ik de kabelbaan naar boven nemen, zodat ik niet 500 meter omhoog hoef te glibberen door de modder. Maar dan nog is het 8 km lopen naar de dichtstbijzijnde hut. In de stromende regen. Ook een dag langer in Tromsø blijven en dan gaan lopen biedt geen soelaas: pas woensdag later in de middag belooft het droog te worden. Tja, hiervoor ben ik hier niet gekomen. Ik besluit om mijn verlies te nemen: ik boek een ticket naar huis.