Hoe mooi het hier ook is, het wordt tijd om te gaan. Ik heb enkele zware hikes voor de boeg, ondanks dat ik de route al behoorlijk heb ingekort. Vandaag staat een zware hike voor de boeg. Eerst 200 meter omhoog, dan 300 omlaag, dan weer 300 omhoog, weer 200 omlaag. Het belooft wat te worden.
Ik begin om 08:15 aan de klim, de heuvel op waar ik de afgelopen dagen op uit heb gekeken. Al snel raak ik het trail kwijt. Ik vind het weer terug, maar het is wel duidelijk: hier loopt bijna nooit iemand. Uiteindelijk vind ik mijn weg naar boven, op de bergkam, waar ik een laatste blik kan werpen op het Queen Mary lake:
Wat ik in het andere dal zie, is wat zorgwekkend. De voorgestelde route naar Ralph lake lijkt me onmogelijk om te volgen. Het loopt over een supersteil skreefield, met daaronder een vrijwel verticale rots. Ik kan ook geen trail ontwaren. Dit lijkt me te gevaarlijk.
Het lijkt me duidelijk: ik moet een andere route vinden door het dal.
En zo gezegd, zo gedaan. Ik neem het minst steile gedeelte van het skreefield naar beneden en zoek mijn weg door de bossen en de struiken. Bushwacking – heb ik eerder gedaan deze trip. Onderaan in het dal aangekomen, voel ik me fantastisch.
Ik realiseer me namelijk dat ik dit allemaal zelf doe. Ik ben waarschijnlijk de enige mens in dit dal. En waarschijnlijk is er ook niemand in het dal achter mij (waar ik vandaag begonnen ben). Je zou wellicht denken dat dit me angst inboezemt (er moet niets mis gaan hier. Ik ben off-trail in een gebied waar hooguit tien keer per jaar iemand komt), maar het voelt echt heerlijk. Na even uitgerust te hebben, begin ik aan de klim in de richting van de rode pijl.
En, zoals elke klim, viel ook deze tegen. Toch weer 300 of zo meter omhoog. Toch weer té steile stukken. Ik ben zelfs twee keer uitgegleden (was me nog niet eerder gebeurd deze trip). Bovenaan aangekomen (de rode pijl in de laatste foto hierboven), was dit uitzicht mijn beloning:
Ook hier weer bleek het niet zo eenvoudig om naar beneden te komen. Weer zo’n skreefield, weer erg steil. Ik heb weer een lang stuk over sneeuw moeten lopen en dat was, omdat het zo steil was, behoorlijk eng. Inmiddels was de lucht weer wat betrokken en toen ik in het dal liep begon het lichtjes te regenen. Nog altijd was er geen trail te bekennen; er loopt géén trail tussen deze meren! Pas halverwege Ralph lake kwam ik weer een trail tegen en dat was ook meteen een erg goede. Om 16:30 was ik er. Tentje opzetten, water filteren, even uitrusten.
Om 18:00 maak ik snel wat soep warm, maar de regen was me voor. Ik heb de soep in de regen staan opdrinken. Snel mijn eten opgehangen en naar bed. Al omstreeks 18:30 lig ik in de tent om te slapen. Waarom zou ik in de regen blijven staan?