Wat heeft het hard gewaaid vannacht. En vandaag overdag is het al niet veel beter. Wel is het weer een zonovergoten dag. Fijn. Ik heb vooralsnog geluk met het weer deze vakantie! Vandaag staat de Northover ridge op het programma. Dit is waar ik naar uit heb gekeken: kilometers lang lopen over een bergkam. On top of the world, baby!
Er zijn twee routes. De ene begint al ten zuiden van Mount Northover en gaat vlak langs de hoogste piek. Laatstgenoemde gaat eerst door het dal waar ik heb overnacht pas van daar uit naar de bergkam. Ik besluit om te gaan voor de hoogste route. Hoger is beter, toch? Daarvoor moest ik een lastige klim doen, want er is geen trail tussen beide routes en helemaal naar het begin teruglopen was wel erg ver (en daarmee zou ik weer langs de haast verticale rotswand moeten lopen bovenaan de pas – en dat wilde ik niet nog eens hoeven doen). Bovenaan aangekomen liep ik een stukje over de bergkam, maar ik raakte het trail kwijt. Ik besloot om terug te gaan. Ik kwam hier niet om te klimmen, maar om te hiken. Én ik vond het te gevaarlijk om dit stuk te klimmen. Ik ben weer teruggegaan naar het lager gelegen pad en kwam dus enkele uren later weer langs de plaats waar ik heb overnacht. Grr.
Het trail gaat over sneeuwvelden. Dat was nieuw voor mij. En is nog best lastig. Elke voet moet je goed diep in de sneeuw vastzetten, anders glij je weg. En zelfs als je dat doet, gebeurt dat soms. En die sneeuwvelden zijn behoorlijk steil. Ik heb deze sneeuwvelden gelopen, maar ook deels erlangs geprobeerd te lopen, over het skree. Dat kende ik ten minste. Inmiddels vind ik sneeuw makkelijker om op te lopen dan skree, maar dat was op dag drie nog niet het geval. Het was spannend om zo naar boven te lopen.
Bovenaan bleek een ware westerstorm te woeden. Op sommige momenten kon ik mijzelf niet staande houden, zelfs niet met beide stokken diep in de grond. Ik heb een tijdje op mijn hurken gezeten, maar wilde wel door. Toen de wind iets ging liggen, ging ik verder, de bergkam op. Hee, terug ging ik zeker niet!
In de uren die volgden heb ik – vaker dan me lief is – spijt gehad van dit besluit om door te lopen.