Verandering is ontwikkeling

Hardlopen

Al enige tijd sta ik best vaak op de crosstrainer. 40 minuten 230W, vrijwel elke dag. Soms met een rugzak van 10 kg. Kortom, ik train best zwaar. Maar zou ik ook kunnen hardlopen? Qua conditie zeker, maar wat is er nog meer nodig? Gebruik je eigenlijk andere spieren voor hardlopen dan voor trainen op de crosstrainer?

Zondag 9 juni besloot ik het eens te proberen. Ik liep 5.72 km in 35 minuten. Ik heb in die 35 minuten 5 minuten gewandeld. Ik vond het best OK voor een eerste poging. Als je schema’s voor beginners bekijkt, dan duurt het weken en weken voordat je geacht wordt zo lang achter elkaar te kunnen hardlopen. Na het lopen had ik wel echt veel last van mijn spieren. Echt spierpijn. Ik kon de trap nauwelijks op komen. Ik heb later die dag nog wel een half uur op de crosstrainer gestaan, want moe was ik niet.

Twee dagen later viel het me op dat meerdere wegen rondom Vleuten en Haarzuilens op 23 juni worden afgesloten. Ik realiseerde me dat er misschien wel een hardloopevent zou zijn die dag, googlede het en, jawel!, die dag wordt de Kasteelloop de Haar gehouden. De inschrijving voor de 5 km zat vol, maar ik kon me wel inschrijven voor de 10,55 km. Dat heb ik meteen gedaan (nr 4299) en nu heb ik een doel voor het hardlopen :-). Een uurtje later was de inschrijving voor de 10 km ook gesloten – goed dat ik niet heb geweifeld!

Die dag meteen weer een rondje hardgelopen. Nu zonder tussendoor een stukje te wandelen. 5.68 km in 32:13. Opnieuw was het achteraf niet leuk: de pijn aan mijn beenspieren en aan mijn pezen (bovenzijde knieën met name) was heftig. Maar het voelde als gewone overbelasting: spierpijn. Geen bijzonderheden.

Ik besloot dat ik elke 2 dagen zou gaan trainen, zodat mijn pezen en spieren elke andere dag kunnen herstellen. Tja, en op wat voor tijd zou ik moeten mikken? Op basis van de eerste trainingen lijkt het nét haalbaar om de 10.55 km in 1 uur te doen. Hee, en misschien zit er nog wat progressie in mijn snelheid in de nu resterende 5 trainingen. Ambitieus doel. Leuk :-).

Donderdag heb ik 45 minuten gelopen, zaterdag 50 minuten. Ik begin er vertrouwen in te krijgen dat het zou moeten lukken. De spierpijn achteraf begint minder erg te worden en de laatste training had ik, als het nodig was, denk ik nog wel 10 minuten langer door gekund – daarmee zou het gelukt zijn om de kwart marathon in een uur te lopen. Vanaf de vierde training heb ik mijn tepels afgeplakt. De kleding schuurde te veel; ze begonnen te bloeden.

Mijn trainingen tot nu toe:

Dag	Afstand (km)	Tijd (min:sec)	Theoretische tijd 10.55km. (min:sec)
9/6	5.72	35:04	64:33
11/6	5.68	32:12	59:50
13/6	7.96	45:00	59:38
15/6	8.92	50:00	59:08

17/6. Ik ga zo weer trainen, maar zie er wel tegenop. Het is best zwaar naturlijk. Ik verwacht eerlijk gezegd niet dat ik na zondag ga blijven hardlopen. We gaan het zien.

Dag	Afstand (km)	Tijd (min:sec)	Theoretische tijd 10.55km. (min:sec)
17/6	10.70	60:00	59:10

De training ging super. Het is gelukt! Als ik dit zondag kan herhalen, dan is het doel bereikt. Best apart. Ik heb vandaag een kwart marathon gelopen :-).
Helaas had ik opnieuw last van bloedende tepels; overmorgen maar eens beter plakkende pleisters proberen.

19/6. Opnieuw zag ik er wel tegenop. Opnieuw bloedende tepels; pleisters lieten weer los. Overigens tijdens het lopen ook pijn op diverse plaatsen in mijn benen en voeten. Het is toch een soort van overbelasting (90 kg een uur lang in beweging houden is per definitie overbelasten). Lekker opzwepende muziek opgezet.

Dag	Afstand (km)	Tijd (min:sec)	Theoretische tijd 10.55km. (min:sec)
19/6	10.75	60:00	59:10

Vrijdag ga ik niet meer trainen. Ik ga mijn lichaam vanaf nu rust gunnen tot aan zondag. Deels omdat dat mogelijk een beter resultaat oplevert zondag, maar deels ook omdat het wel leuk is geweest zo. Nog één keer een krachtinspanning, zondag dus, en dan hou ik er denk ik mee op.

Update van zondag 23/6: de dag van de Kasteelloop.
I’ve done it! in 59:38 minuten. Ik vertrok 11 minuten later dan het startschot en daarom kloppen de vergelijkingen met anderen op die pagina niet (ik was inderdaad de 29e man in de leeftijd 50-54 die over de finish kwam, maar er hadden er maar 18 een snellere tijd – de andere 10 waren gewoon eerder gestart).

Mannen alle leeftijden	Mannen 50-54 jr	Overall
264 van de 599.	19e van de 59.	362e van 1236.

Oh, en ik moet nog even klagen. De finish stond te ver weg! De finish stond op ongeveer 10,8 km en niet op 10,55 km. Daardoor was het nog bijna mislukt om binnen een uur te finishen; ik heb echt een sprintje moeten trekken de laatste 200 meter!
En waarom denk ik dit zo zeker te weten? Allereerst mijn eigen waarneming. Elk km-bord stond op de juiste plaats volgens mijn eigen gps. Alleen de finish klopte niet. En bij alle deelnemers zie je dat hun tijden van de eerste 10 km gemiddeld véél sneller zijn dan de laatste ‘0,55’ km. De verklaring is dat de afstand tussen de 10 km en de finish 0,8 km was.
Gelukkig had ik het op tijd door en met het extra sprintje lukte het om de 10.8 km in een uur te lopen.

Nog even de route:

En nu? Ga ik door met hardlopen? Ik weet het nog niet. Het is misschien wel leuk – het geeft in ieder geval wel echt een boost om zo’n loop te doen en je doel te halen. Van de andere kant: ik had weer bloedende tepels (pleisters bleven niet zitten) en ik heb nu, ’s avonds, behoorlijk wat last van mijn rechter achillespees. Ik moet die echt ontzien en loop er zelfs wat anders door. Oké, dat laatste is een eufemisme: ik loop gewoon mank. Dus eerst maar eens helen en daarna zie ik wel weer. De Dam tot Damloop lijkt me wel wat (maar zit vol inmiddels en komt niet optimaal uit t.o.v. vakantieplannen).

Huurauto

Het eerste dat ik had geboekt, was de vlucht. De rest kwam later wel. Hostel voor de eerste nacht, hotel voor de laatste nacht. En één of twee campings voor de eerste dagen dat ik nog rond zou lopen in ‘drukke’ gebieden. En een huurauto natuurlijk, want er zijn geen openbaar vervoeropties naar het loopgebied. En het gaat misschien wel lukken om een taxi te nemen er naartoe, maar omdat in het loopgebied geen mobiel bereik is, is er geen mogelijkheid om een taxi terug te regelen. Kortom, een huurauto is noodzaak.

Maar wat schetste mijn verbazing? Huurauto’s zijn niet te betalen in Calgary. De goedkoopste optie voor 3 weken was ruim $4000 CAD, ofwel zo’n €2700. Voor de vlucht had ik minder dan de helft betaald…

Dit werd echt zo’n dingetje dat ik in de maanden voor vertrek maar voor me uit zat te schuiven. Misschien toch een taxi proberen? En dan afspreken dat ze me 3 weken later op een afgesproken tijdstip weer komen ophalen? Geeft niet heel veel rust eigenlijk. En de reviews van de taxibedrijven in de buurt zijn belabberd.

Elke paar weken keek ik weer eens naar de prijzen van huurauto’s. En telkens weer bleek dat ze nog steeds onbetaalbaar waren. Tot 11 april. Toen waren de drie beste opties opeens deze:

En voor alle duidelijkheid: het lijstje ging verder met allemaal auto’s die duurder waren dan $4200. Vol ongeloof keek ik naar het lijstje. Zó goedkoop? Voor 3 weken? Dat moet wel een foutje zijn.
En toen dacht ik: waarom niet. Betalen hoeft pas ter plekke, dus ik loop geen financieel risico. Dus ik heb de auto bij Enterprise gereserveerd. Ik kreeg nog korting (had eerder een auto bij hen gehuurd) en kreeg de bevestiging dat ik een auto had voor zo’n $225. €150 voor 3 weken. Ofwel ruim 95% korting – te mooi om waar te zijn.

En dat ging knagen. Als iets te mooi is om waar te zijn, dan … is dat het ook, zegt de volkswijsheid. En dus had ik nog steeds niet de zekerheid dat ik een huurauto had en zo ja, tegen welke prijs.

Een week of zo voor vertrek kwam er wat meer duidelijkheid. Ik kreeg een mailtje van Enterprise: u heeft een auto gehuurd tegen een promotional rate. Let op dat als u iets wil wijzigen, dat dat dan tegen de normale tarieven gaat. Dat mailtje gaf enerzijds hoop: het suggereerde dat ik ‘m mee ging krijgen. Maar het leverde anderzijds net zo hard nieuwe onzekerheden op, want ik ging natuurlijk nooit precies op tijd de auto kunnen ophalen. Zou ik ‘m nog meekrijgen als ik een uur vertraging heb? En geldt het tarief ook nog als ik de auto een paar uur te vroeg inlever?

Fast forward naar de aankomstdag, 9 juli. Vliegtuig landde mooi op tijd, maar de bagage duurde eindeloos. Uiteindelijk was ik bijna een uur te laat bij de verhuurbalie. Best wat stress, maar alles was in orde. Geen enkel probleem. Wow. Ik heb nog even alle mogelijke verzekeringen erbij genomen (wilde niet dat ze achteraf allemaal schades zouden zien), wat wel betekende dat ik uiteindelijk €650 kwijt was voor de auto. Verzekeringen zijn duur. Maar ik kreeg de garantie: ‘You only have to throw the keys at us and you’re good’. Dat gaf de rust die ik nodig had.

Bij het ophalen van de auto kreeg ik de vraag of ik het ook goed vond om een ander type auto mee te krijgen. Een Volkswagen Jetta (2021). Dat vond ik prima, want ik dacht toch alleen naar het trailhead te hoeven rijden en weer terug. Alleen geasfalteerde wegen.

Dirt roads

De trip liep wat anders. Na een week was ik alweer terug bij de auto en reed ik naar een ander trailhead, inclusief maar liefst zo’n 60 kilometer onverharde wegen. En onverharde wegen zijn daar soms van zand, maar vaker van steentjes. Soms kleine steentjes en soms ook steentjes tot wel zo’n 5 cm groot. Daar is zo’n sedan niet voor gemaakt. En de banden ook niet – en dat voel je!

Waarschuwingsborden genoeg. Overigens staan er niet altijd van dit soort borden. Soms zie je de rotsblokken langs en op de weg liggen en weet je dat je in zo’n zone bent ;-). Maar het lastigste was dat de steentjes op de weg gewoon te groot waren voor de banden.

Al snel zag de auto er zo uit :-D, ook al reed ik rustig, heel rustig.
Een indruk:

Het geluid dat je hoort is het onkruid dat onder de auto door schuurt.

Wat kan nog wel en wat echt niet met een VW Jetta op straatbanden?

Ik had dus niet echt een geschikte auto voor de wegen waarop ik reed en dacht geregeld: ik had tóch die mini-SUV moeten nemen. Al weet ik ook niet hoeveel beter een Hyundai Kona op deze wegen zou zijn geweest.

Dit kon de Jetta prima. Uiteraard niet ín de geul gaan rijden, maar er overheen gaan alsof het een tramrails is waar je met fiets overheen gaat. Wel moest ik af en toe even uitstappen om te zien hóe ik dat het beste kon doen :-).

Deze modderpoel bleek een grotere uitdaging. Op de foto zit de auto vast in de modder. En op zo’n moment ben je toch echt op jezelf aangewezen – ik was die dag nog niemand tegengekomen en uiteraard was hier geen mobiel bereik. Ik ben lang bezig geweest om ‘m los te krijgen; iets van een uur of zo. Eerst door takken en stenen onder de voorwielen te duwen en daarover te willen rijden, maar dat werkte niet.

Dit werkte wel: de auto opkrikken en stenen onder (en achter) de wielen leggen. Daarna de plas water (bleek helemaal niet zo diep) met wat vaart benaderd en verder gereden.

Maar helaas, op enkele momenten moest ik mij (of eigenlijk de auto) toch echt gewonnen geven. Dit was zo’n moment.

Doorrijden kón wel, maar dan zouden de bossages aan beide kanten gaan langs de auto gaan schuren. En dan mag ik nog zo’n goede verzekering hebben, expres schade maken vond ik geen goed idee. Op een ander moment ben ik omgedraaid omdat er een écht diepe plas lag en ik niet nogmaals vast wilde komen zitten.

Ik ben naar meerdere trailheads gereden, over naar schatting zo’n 250 km aan onverharde wegen. En bij zo’n trailhead zet ik de auto neer voor een periode van enkele dagen tot een week. En dan is het wel goed om de auto te beschermen tegen ongedierte: stekelvarkens. Die houden van rubber. En wat is er van rubber aan een auto? Stukjes van de remleidingen. Dus ter bescherming pakte ik de auto in in kippengaas. Best een puzzeltje, want ik wilde natuurlijk voorkomen dat de auto erdoor zou worden beschadigd. En dat ziet er dan zo uit:

Einde van een lange dag autorijden. Tent staat al klaar; auto ingepakt.

En dan het inleveren van de auto. De avonturen hadden hun sporen achtergelaten op de auto: een kleine barst en enkele kleine sterretjes in de voorruit en verder had de zijkant van de auto toch ook wel wat (lichte) schade: een klein deukje, wat kleine chipjes verwijderde verf en wat krassen in een zijruit. Een beetje gespannen reed ik de parkeergarage in om de auto in te leveren. De auto werd (schijnbaar) goed nagekeken, maar tot mijn verbazing werden de schades allemaal over het hoofd gezien. Op deze manier is het wel leuk om een auto in te leveren.

Eindelijk weer naar de Canadian Rockies!

Tja, Covid heeft tot meer uitstel geleid dan me lief is. Eigenlijk wilde ik in 2020 alweer terug, maar dit jaar gaat het er eindelijk weer van komen: hiken in de Canadian Rockies, opnieuw in het Height of the Rockies provincial park, British Columbia.

Ik ben zeker ietsje ouder geworden, en heel misschien ook ietsje wijzer 😇. Ik ga niet opnieuw de Northover Ridge trail lopen, al was het maar omdat ik nog steeds de angst herleef als ik terugdenk aan het moment dat ik plat op die bergkam lag, met aan elke zijde een arm en niet voor- of achteruit durfde. En nog een aanpassing: ik neem ditmaal een satelliet communicator mee. Zo eentje met een grote SOS-knop.

Dit is de bedoeling:

De blog herleeft :-)

Pff, het leek er écht even op dat ik alle eerdere posts kwijt was. Na de migratie van het domein naar een andere provider bleek de backup niet goed over te kunnen worden gezet. Het heeft een paar dagen geduurd, maar volgens mij is nu alles teruggezet – én inmiddels ook op een toekomstbestendige manier gebackupt (of hoe je dat ook behoort te schrijven).

Open source prikwater – achtergrond

Ik drink heel veel water met prik. Er gaat toch wel een anderhalf literfles per dag (!) doorheen. Ik haal het voor EUR 0.39/fles in de supermarkt en sleep dus netjes het water van de supermarkt naar huis, leg het in mijn koelkast, en breng de statiegeldflessen weer naar de supermarkt.

Ik realiseer mij dat er, ergens in Duitsland, water uit de grond wordt gehaald, dat het wordt gebotteld, dat er CO2 in wordt gespoten, dat het wordt getransporteerd naar distributiecentra van de supermarkt, daarna naar de supermarkt en de rest van het transport doe ik zelf. Dit alles kost tijd, geld en belast het milieu.

En dat terwijl het hoofdingrediënt van bruisend water al naar mijn huis wordt geleverd, in de vorm van leidingwater. Dat is letterlijk bijna 1.5 liter. Er past maximaal 8 gram CO2 in een liter water (bij atmosferische druk). Het proces om van gewoon water bruisend water te maken, is erg eenvoudig. Er hoeft alleen, onder druk, CO2 in het water te worden gespoten.

Als je dat thuis zou doen, hoeft alleen de CO2 nog te worden getransporteerd. Het water komt via de waterleiding – een veel minder milieubelastende wijze van watertransport. Ik ga geen poging doen om uit te rekenen wat het milieuvoordeel zal zijn ten opzichte van het vervoeren van flessen water met CO2 , maar dat het verschil aanzienlijk is, staat voor mij buiten kijf.

Niet meer hoeven slepen met flessen water heeft natuurlijk nog een voordeel: je hoeft niet meer te slepen met flessen water! Nu neem ik dat ongemak voor lief, omdat het op dit moment de goedkoopste oplossing is. En dat laatste is, als je erover nadenkt, eigenlijk heel vreemd. Hoe kan het dat het goedkoper is om al dat water honderden kilometers te slepen?

Ik veronderstel dat het water in de supermarkt niet gesubsidieerd is. Anders gezegd, ik veronderstel dat de kosten van de productie, distributie en het transport van 1.5 liter bruisend water minder zijn dan EUR 0.39. Eventuele winst op statiegeldflessen (flessen die niet worden ingeleverd) laat ik even buiten beschouwing.

Verder wil ik veel mensen aanspreken. Idealiter koopt straks niemand meer bruisend water, maar maakt iedereen het zelf. Wat is er nodig voordat mensen overstappen? Daarvoor speelt gemak een rol en de kosten, maar ook koudwatervrees. Dit moet nog veel verder worden uitgezocht.

Maar er bestaan toch al lang systemen om thuis CO2 in leidingwater te spuiten? Jazeker, maar helaas zitten daar bedrijven achter die winstmaximaliserend te werk gaan en helaas lijken ze te hebben gekozen voor een bedrijfsmodel dat leidt tot relatief lage omzetten met hoge marges. Concreet wordt het geld verdiend aan de flessen CO2.

Nu is het altijd zo, dat als ik in mijn eentje iets verander, dat dat in the grand scheme of things geen enkel effect heeft. En misschien geldt dat zelfs wel als iederéén overstapt op zelf bruiswater maken. Maar goed, het zou een grotere stap zijn om de wereld te verbeteren dan ik tot nu toe heb gedaan.

Een nieuwe versnellingsbak (6) – de auto rijdt!

De auto start sinds zojuist. Prachtig. Echter, de auto laat zich nu niet uitlezen. De uitleessoftware krijgt geen toegang tot de auto. Oei. Is de connector kapot? Of heeft de OBD-II connector van de auto geen connectie meer met de rest van de auto?

De elektrische systemen lijken wel allemaal te werken. En, belangrijk, de transmissie gaat in de eerste versnelling, gaat in zijn achteruit, en gaat in de tweede versnelling. De eerste test kwam niet verder dan dat, want ik wilde auto niet ergens defect moeten achterlaten. Er komt wel een melding van transmissiestoring in het display. De bekende ‘Transmissiestoring – onderhoud nu’.

Ik ben voorzichtig optimistisch dat de reparatie op zich geslaagd is. De bak schakelt immers, en zonder bijgeluiden. De koppelingen voelen wel verkeerd aan, maar dat was conform verwachting. Die moeten immers nog worden ingeleerd (en daarvoor is toegang tot de OBD-II connector nodig).

De accu loskoppelen deed niets, maar mijn oude, simpele uitleestool die ik nog in de auto had liggen, zag wél een P0606 foutmelding. En het kon die foutmelding verwijderen. Daarmee is de storingsmelding in het display verdwenen. Er kan zonder koppelingcalibratie gereden worden, dus ik ben weer mobiel ;-).

Een nieuwe versnellingsbak (5) – waarom start de auto niet?

Situatie: na het vervangen van de transmissie start de auto niet meer. Klik – klik en daarna houdt het op. Bij uitlezen braakt de auto een enorme lading foutmeldingen uit, waaronder diverse over te lage voltages bij allerlei modules.

De accu bleek minder dan 9V te leveren na enkele startpogingen. Een nachtje aan de druppellader en het voltage was weer 12.6V. Verrassend genoeg bleek één van de startkabels die ik nog had liggen, slecht contact te maken. Bij de auto had ik nog maar 10.7V over. Gek. Het andere setje startkabels werkte wel goed. Een voorbeeld van hoe vreemd elektrische problemen kunnen zijn.

Maar waarom start de auto niet? Ik zie zes scenario’s:

De accu is brak en levert te weinig vermogen. Daardoor zakt de spanning te ver zodra de startmotor probeert aan te slaan.
De startmotor (of de bedrading ervan) is defect en daardoor zakt de spanning te ver zodra de startmotor probeert aan te slaan.
De TCM van de nieuwe transmissie is defect en trekt te veel stroom, waardoor er te weinig over is voor de startmotor.
Er is een probleem met de aansluiting van kabels in het motorcompartiment. Slechte massaconnectie of zo. Er zijn nogal wat kabels los geweest.
De startmotor is verkeerd gemonteerd en er verhindert iets dat deze de motor kan starten.
Het is iets anders dat ik nog niet op de radar heb.

Ik loop de scenario’s even langs op waarschijnlijkheid:
ad 1. Defecte accu. Op voorhand wel heel onwaarschijnlijk. Dat deze juist de geest geeft bij de eerste startpoging na deze enorme reparatieklus. Feit is wel dat de accu slecht is. Na 5 startpogingen leeg zijn is toch niet normaal voor een accu lijkt me zo.

ad 2. Defecte startmotor of -bedrading. Is wat waarschijnlijk. De startmotor zat behoorlijk in de weg tijdens de montage. Ik heb ‘m telkens opzij moeten drukken en daarbij is best wat kracht op de kabels gekomen. Het zou kunnen zijn dat dit de startmotor of de bedrading ervan heeft gemold.

ad 3. TCM trekt te veel stroom. Ja, het kán. Het is een voor de auto nieuwe controlemodule. Ik heb even geprobeerd of de auto te starten is met een losgekoppelde TCM, maar nee, dan reageert de auto helemaal niet op het indrukken van de startknop.

ad 4. Defecte bedrading. Kan ik niet uitsluiten. Ik heb de massakabel waarmee de startmotor aan het chassis zit, opnieuw vastgezet en met contactspray ingespoten. Verder lijken alle kabels goed te zitten, voor zover ik kan zien.

ad 5. Tja, er was wel een dingetje bij de montage van de startmotor. Daarvoor moet ik even terug naar die rotklus van ‘de zes schroefjes’. Die benaderde ik via het gat waar de startmotor nu is gemonteerd. In de uitsparing die nodig is om de moertjes vast te kunnen draaien, moest een rubberen plugje worden gemonteerd. Ik wist niet zeker hoe die erin moest; er zijn 2 mogelijkheden. Een plaatje:

Links de foto die al in een eerder bericht stond, rechts zie je het rubberen stopje erin zitten. Die kan er op twee manieren in. Ik heb ‘m gisteravond voor de zekerheid maar even omgedraaid.

Tijdens het schrijven van dit stukje werd de nieuwe accu geleverd. Direct gemonteerd en …… <tromgeroffel> ….. de auto start! Kortom, het was optie 1. De accu had nét nu besloten om ermee op te houden. Toeval bestaat.

Een nieuwe versnellingsbak (4) – Schrödingers kat is morsdood :-(

Nadat ik de laatste klussen had gedaan, rondom 14:30 op dag 3, was het tijd om de auto te proberen. Zenuwachtig stap ik in, druk op de startknop, druk per ongeluk ook het rempedaal in (zodat de auto zou moeten starten), hoor twee klikken en het dashboard verandert in een disco. Metertjes springen op en neer, vanonder de motorkap hoor ik allerlei geklik en geratel (kwam van de transmissie) en de foutmeldingen vlogen me om de oren. Niet alleen is Schrödingers kat dood, ik heb de doos van Pandora geopend!

Enigszins gefrustreerd probeer ik het meerdere keren: auto aanzetten, proberen te starten, en telkens met weer andere – vreemde – gevolgen. Geklik, geratel, radio kan niet meer bediend worden, knopjes op het stuur werken niet meer. Op een zeker moment lijkt de accu leeg te zijn. En jawel hoor, helemaal plat. Na zo’n 5 startpogingen. Zelfs de ramen gingen niet meer omhoog. Wat nu?

Brezan maar eens gebeld. Wat kost een nieuwe accu daar? Zo’n 160 euro incl. BTW. Hmm, dezelfde kost online 87 euro, maar wordt dan pas morgen geleverd. De auto een nacht laten staan met open ramen is geen optie, maar om daarvoor meer dan 70 euro te veel te gaan betalen, nee, gaat niet gebeuren.

Ik besluit de Honda (motor) maar eens in te zetten. Daar zit een kleine accu in, maar die is 12V en heeft voldoende kracht om de ramen van de auto dicht te kunnen doen. Met startkabels aangesloten en.. succes! De ramen zijn dicht. Nog even geprobeerd om de auto te starten, maar dat kan natuurlijk niet met zo’n kleine accu. Nieuwe accu besteld en een druppellader voor de oude accu gehaald bij de Action. Nu is het wachten op de nieuwe accu, wat mij ook tijd geeft om eens na te denken over wat er aan de hand zou kunnen zijn.

Een nieuwe versnellingsbak (3) – tussen hoop en vrees.

Dag 3. 10:00 uur begonnen. Ik ben een heel eind met de klus. De nieuwe versnellingsbak zit in de auto en onder de motorkap vordert het werk gestaag. Onder de auto moeten nog wel twee moeilijke klussen worden gedaan: 1. de aandrijfas aan de bestuurderszijde moet nog in de versnellingsbak en 2. de onderste draagarm moet weer goed gemonteerd worden. En de versnellingsbak moet nog worden gevuld met olie.

Maar ik zit met mijn hoofd niet bij die moeilijke klussen. Die zullen uiteindelijk wel lukken. De grote vraag is: gaat de nieuwe transmissie werken? Ga ik een als nieuwe auto hebben? Of is er iets mis? Als allesvrezer zie ik wel wat zaken die mis zouden kunnen zijn:

De nieuwe transmissie is niet goed. En er kan héél veel mis zijn met de transmissie! Wat doe ik dan? De kapotte weer terugzetten? Ik moet er niet aan denken.
De auto accepteert de nieuwe TCM niet of kan er niet mee omgaan. Daarvoor is een oplossing denkbaar: ik zou de oude TCM kunnen overzetten.
Misschien heb ik draadjes losgetrokken, stekkertjes beschadigd, of zitten niet alle stekkers goed vast. Dat zou leiden tot allerlei foutmeldingen.

Ik ben óp van de zenuwen. Enerzijds kan ik niet wachten om zo ver te zijn dat ik de auto kan starten en het kan proberen, anderzijds durf ik het eigenlijk ook niet. Het voelt een beetje als Schrödingers kat: zo lang ik de auto nog niet heb gestart, is de auto in een superpositie en is de reparatie zowel wel als niet gelukt. Pas als ik de auto probeer te gebruiken, materialiseert één van beide statussen.

Maar goed, ik moet gewoon door. De laatste klussen aanpakken.

Een nieuwe versnellingsbak (2)

Dag 1. 17:00. Now is as good as time as ever om te beginnen. Eerst ruimte maken om te werken: luchtbox verwijderen, accu, accubak, startmotor. Luchtinlaathuis – nee, die laatste kreeg ik niet los en hoefde toch niet los. Al met al ging het voorbereidende werk prima. Dat geeft de burger moed. Mag ook wel, want het is behoorlijk spannend allemaal. Ik heb geen plan B. Als het niet lukt, dan staat er een kapotte auto achter de garage.

Vervolgens één van de moeilijkere klusjes aangepakt: het loshalen van het koppelingshuis van het vliegwiel. Dit moet gebeuren voordat de motor en de versnellingsbak van elkaar worden gescheiden. Toegang tot de zes moeren gaat via de (kleine) opening waar de startmotor zat. Door na elke losgedraaide moer de krukas 60 graden te draaien, komt de volgende moer in beeld. Nou ja, in beeld. Er is niets van te zien, alles moet op de tast. Gelukkig heb ik, door al het inlezen, een mentaal plaatje van de situatie en het losdraaien van de moeren ging verrassend eenvoudig. Wel viel één van de moeren. Oeps! Die ligt nu onderin het motorhuis, aan de motorzijde van het vliegwiel. Ik realiseerde me: Nu kan ik niet meer terug, want die moer moet er hoe dan ook uit. Onwillekeurig denk ik ‘[Ctrl]+z’, maar dat werkt niet in het echte leven ;-). De versnellingsbak zal los moeten van de motor om de gevallen moer eruit te halen. Ik hoop van harte dat die er uitkomt zonder dat het vliegwiel eraf moet. Het is ook een waarschuwing voor bij de montage, want als zo’n moer bij de montage zou vallen, dan moet de versnellingsbak weer los van de motor! Ik denk eraan om de moeren voor montage vast te lijmen in de dopsleutel, dan vast te draaien en dan de lijm weer los te breken. De vraag is alleen met welke lijm ik dat doe. Secondenlijm is misschien te sterk. Iets om op te letten in ieder geval!
Omstreeks 21:00 hou ik ermee op voor vandaag. Het gaat allemaal best goed.

Dag 2. 08:00 weer begonnen. Uiteindelijk bleek het werk in het motorcompartiment enorm mee te vallen. De moeren zaten niet bijzonder vast, alles ging soepel. Het werk aan de onderzijde van de auto viel juist behoorlijk tegen. Met name het loshalen van de onderste draagarmen van de wielophanging was een rotklus. Het is uiteindelijk gelukt, maar helaas is aan beide kanten daarbij wel de rubberen omhulsels van de fuseekogels beschadigd. En dat is APK-afkeur, omdat daardoor op termijn vuil in de fuseekogels kan komen en ze dan niet meer goed werken. Grr. Ik ga ze t.z.t. wel vervangen. Eerst maar eens deze klus afmaken.

Begin van de middag van dag 2. De motor en transmissie hangen vast. Als straks de transmissie losgebout is van de motor, heeft de motor deze ondersteuning hard nodig om op zijn plaats te blijven.

Het laten zakken van de oude transmissie en ophijsen van de nieuwe, ging eigenlijk verrassend eenvoudig. Wel duurde het ophijsen lang. Uren van rustig takelen en ondertussen de bak met een krik ondersteunen. Met de transmissie uit de auto, ben ik met een zaklamp achter het vliegwiel gaan zoeken naar het gevallen boutje. Die had ik gelukkig al snel gevonden. Pfoei! Bij de montage bleek het vooral een hele klus om het koppelingshuis precies zo te draaien, zodat de zes boutjes in de daarvoor bestemde gaten in het vliegwiel kwamen. Maar ook dat lukte uiteindelijk.

De oude transmissie is uit de auto! De nieuwe ligt in de garage, rechts.

Nadat ik de transmissie met twee bouten had vastgezet aan de motor, kwam het spannendste deel van de klus: het weer vastbouten van het vliegwiel aan het koppelingshuis. Op de tast moesten er zes moeren op bouten gedraaid worden, waarbij de toegang tot de bouten nog geen 2 cm breed is, die alleen op de tast te vinden is, én, last but not least, waarbij de moertjes erg makkelijk in het motorhuis zouden kunnen vallen (zoals bij het loshalen was gebeurd). Als dat zou gebeuren bij de montage, dan moesten (1) alle moeren die al gedaan waren, weer losgehaald worden, (2) transmissie en motor weer van elkaar gescheiden worden, (3) transmissie uit de auto getakeld worden om bij het gevallen moertje te kunnen komen, en (4) alles weer opnieuw gedaan worden. Kortom, uiterst spannend allemaal. Ik heb de moeren telkens met secondenlijm in de dopsleutel vastgelijmd en zo gemonteerd. Het was een urenlang gepriegel, maar het is uiteindelijk gelukt.

Zes van zulke boutjes moesten voorzien worden van een moer. Aan de voorzijde is de beperkte opening te zien waarlangs alles moest gebeuren. En de moertjes hadden er héél makkelijk in kunnen vallen…

Daarna kon alles weer opgebouwd worden. Het was inmiddels laat geworden, zodat ik me concentreerde op het vastzetten van de transmissie aan de motor en het kunnen verwijderen van de gele draagbalk. Ik wilde de auto voor de nacht op slot kunnen doen met een dichte motorkap.